De EU-landen en het Europees Parlement hebben dan eindelijk, na jarenlang overleggen, besloten dat Europese burgers binnenkort het ‘recht op reparatie’ krijgen voor hun elektronische apparaten. Naast witgoed geldt dit ook voor tablets, computers en telefoons en eigenlijk producten met een ‘stekker’ moeten eenvoudiger gerepareerd kunnen worden. Dit natuurlijk om de levensduur te verlengen en hiermee de groei van de toch al enorme berg e-waste te verminderen. In Nederland alleen al wordt jaarlijks zo’n 50 miljoen kilo elektronisch afval gegenereerd. Dit afval wordt zorgvuldig gesorteerd, waarbij schadelijke stoffen worden verwijderd en de rest wordt hergebruikt of afgevoerd. Maar gaat de maatregel wel ver genoeg?
Het huidige probleem van te vaak weggegooide kapotte producten lijkt hiermee te worden aangepakt, waarbij consumenten vaak geen andere optie hebben dan een nieuw product te kopen. Dit is niet alleen schadelijk voor het milieu maar ook voor de portemonnee. De Europese Commissie schat dat consumenten met deze nieuwe richtlijn jaarlijks tot wel € 12 miljard besparen. De nieuwe wet verplicht verkopers om defecte apparaten te repareren tijdens de garantieperiode, mits de klant hierom verzoekt. Reparaties moeten plaatsvinden binnen een redelijke termijn en tegen een redelijke prijs en indien nodig moet er een leenapparaat ter beschikking worden gesteld. En dat een product na reparatie een extra jaar garantie moet krijgen. Ook moeten fabrikanten onderdelen leveren, tools en technische documentatie zodat consumenten of reparatiewinkels zelf kunnen repareren.
Maar er zijn nog wel wat haken en ogen. Zo wordt er in de nieuwe regels niet gesproken over bijvoorbeeld een redelijk prijs voor de bovengenoemde onderdelen en tools. En vaak is het nodig om serienummers aan een apparaat te koppelen voordat het gerepareerde apparaat volledig en optimaal werkt na herstel. Hierdoor word je gedwongen originele componenten te kopen (als die al beschikbaar zijn) en deze via de fabrikant te registreren. Het zou goed zijn geweest als dit ook meteen was meegenomen. De eerste stap is gezet, dat is duidelijk.
Hoewel de Europese Parlement en de Europese Raad de wet nog formeel moeten aannemen, is dit doorgaans een formaliteit. Verwacht wordt dat het Europees Parlement het akkoord in april zal behandelen. De richtlijn legt een overkoepelend doel vast, waarbij elk EU-land verplicht wordt wetten te implementeren om dit doel te verwezenlijken. Vanaf de inwerkingtreding van de richtlijn hebben EU-lidstaten twee jaar de tijd om deze om te zetten in nationale wetgeving.
